Edykt toruński Zygmunta Starego przeciw pismom Lutra
24 lipca 1520 roku w Toruniu Zygmunt I Stary wydał edykt zabraniający rozpowszechniania i czytania pism Marcina Lutra i jego zwolenników pod karą banicji i konfiskaty mienia. Rybus Henryk, "Problem tolerancji religijnej w Polsce w pierwszym okresie reformacji za Zygmunta Starego", Studia Theologica Varsaviensia 4/2, 1966, str. 83-85 Wikipedia Edykt toruński Był to kolejny edykt po wydanym przez króla 3 maja piśmie skierowanym głównie do miast pruskich, tym razem edykt rozesłano w całej Rzeczypospolitej i na Litwę. Mimo, iż minęły zaledwie trzy lata od wystąpienia Lutra w 1517 roku to pisma luterańskie zaczęły szerzyć się w Królestwie Polskim, szczególnie w miastach, wywołując poczucie zagrożenia wśród duchowieństwa katolickiego. Obecność w Toruniu legata papieskiego Zachariasza Ferreri i presja polskich biskupów skłoniły Zygmunta Starego do wystąpienia w obronie wiary katolickiej i zakazania propagowania idei reformacji. Król zakazywał przywożenia, sprzedawania, posiadania i używania książek "niejakiego Marcina Lutra". Buchwald-Pelcowa Paulina, "Cenzura w dawnej Polsce. Między prasą drukarską a stosem", Warszawa 1997, str. 25 W kwietniu 1521 roku, pod koniec swojego pobytu w Polsce, legat Ferreri zorganizował spalenie na stosie przejętych w Prusach pism luterańskich. Nakazy i obostrzenia nie były jednak całkiem skuteczne, gdyż w trzy lata później wykryto zakazane pisma w Krakowie co spowodowało wydanie 7 marca 1523 roku kolejnego edyktu królewskiego nakazującego palenie pism luterańskich i również grożącego konfiskatą mienia.
Miejsce wydarzenia: Toruń
