Bitwa z Tatarami pod Sokalem
2 sierpnia 1519 roku pod Sokalem wojska polsko-litewskie doznały poważnej klęski w starciu z najazdem tatarskim, który podążając tzw. Czarnym Szlakiem dotarł daleko w głąb Królestwa Polskiego, łupiąc ziemie województw ruskiego, bełskiego i lubelskiego. Wikipedia Bitwa pod Sokalem (1519) Muzeum Wojska Polskiego (www.muzeumwp.pl) Kalendarium Dziejów Oręża Polskiego Przeciwko wracającym z wyprawy Tatarom wyruszyły wówczas pospiesznie zebrane oddziały zaciężne i pospolite ruszenie, bitwę rozpoczęto mimo znacznej przewagi przeciwnika i w niesprzyjającym dla sił polsko-litewskich terenie. Doszło też do sporów między dowodzącymi hetmanami Konstantym Ostrogskim, Stanisławem Chodeckim i Marcinem Kamienieckim. Klęska i znaczna liczba poległych wywarła duże wrażenie na współczesnych, zapamiętano bohaterską postawę rotmistrza Fryderyka Herburta czy syna hetmana Mikołaja Fileja, również Mikołaja. Znamienitszym poległym urządzono wówczas uroczysty pogrzeb we Lwowie Janicki Marek, "Pochówki i pamięć poległych (XIV-XVII w.)", Napis, Seria VII, 2001, str. 62 a kilkadziesiąt lat później ofiarom klęski epigram Na sokalskie mogiły poświęcił Jan Kochanowski. Pod wpływem klęski sokalskiej wydano też w 1520 roku tzw. ordynację lwowską, w której zaplanowano sposób obrony przed najazdami południowo-wschodnich kresów państwa. Bołdyrew Aleksander, "Pochody wojenne polskich wojsk zaciężnych w pierwszej połowie XVI w. (ze szczególnym uwzględnieniem piechoty)", Piotrkowskie Zeszyty Historyczne 12/2, 2011, str. 24 Miały powstać trzy linie obrony: straż przednia, linia druga w sile 600 jezdnych oraz linia trzecia z dowódcą obrony potocznej i warownym obozem gdzie miano utrzymywać artylerię i piechotę.
Miejsce wydarzenia: Sokal
